|
NECMETTİN HALİL ONAN [1902-1968 ]
20. yüzyıl şairlerimizden.
1902 de, Çatalca'da doğdu.
Babası, Düyûn-ı Umûmiyye me'mûrlarından, Halil Hilmi Beydir.
İlk ve orta öğrenimini Çatalca ve İstanbul'da yaptıktan sonra, İstanbul Edebiyat Fakültesi Türk Edebiyatı bölümüne girdi.
İstiklâl Savaşı sıralarında, Dârülfünûn'un geçici olarak kapatılması üzerine, öğrenimini yanda bırakarak Ankara'ya geldi ve Anadolu Ajansı'nda çalıştı.
Millî Mücâdele bittikten sonra İstanbul'a dönüp yeniden öğrenimine devam ederek, 1924’te me'zûn oldu. Bir müddet, tekrar Anadolu Ajansı'nda ve özel okullarda çalıştı. 1929’dan başlayarak İzmir, Adana ve Ankara'da edebiyat öğretmenliklerinde ve lise müdürlüklerinde bu¬lunduktan sonra Maârif Müfettişliğine, Yüksek Öğretim Umûm Müdürlüğü vekâletine ve Dil ve Târih-Coğrafya Fakültesi Eski Türk Edebiyatı profesörlüğüne getirildi.
1959’da bu son görevinden emekliye ayrıldı ve 1968 de İstanbul'da öldü.
Millî Edebiyat hareketinin geliştiği sıralarda, yâni Mütâreke devrinde yetişen şâirlerdendir. Bunun içindir ki şiirlerinde, bu devrin bütün şâirlerinde olduğu gibi, ferdî tahassüslerin yanıbaşında millî duygular da yer almış; konuşulan Türkçeye ve hece veznine değer verilmiştir.
Şiirlerini Çakıl Taşları (1927) ve
Bir Yudum Daha (1933) adlı kitablarda topladı.
Bunlardan başka, 1932 yılında Vakit gazetesinde tefrika edilip kitab hâlinde basılmamış olan İşleyen Yara adlı bir romanı bulunduğu gibi; İzâhlı Dîvân Şiiri Antolojisi (1940, 1946)’ni, Nâmık Kemâl'in Ta'lîm-i Edebiyyât Üzerine Bir RisâIesi (1950)’ni ve Fuzûlî'nin Leylâ ve Mecnûn'unun tenkîdli baskısını (1956)'da yayımlamıştır.
ŞİİRLERİ
Çakıl Taşları (1927),
Bir Yudum Daha (1931)
İNCELEMELERİ
İzahlı Divan Şiiri Antolojisi (1942)
Şeyyat Hamza’nın İki Yeni Gazeli Dolayısıyla (1949)
Namık Kemal’in Talim-i Edebiyat Üzerine Bir Risalesi (1950)
Leylâ ile Mecnun (1958)
Dilbilgisi (1943)
ESERLERİ
|
BİR YOLCUYA
Dur yolcu! Bilmeden gelip bastığın,
Bu toprak, bir devrin battığı yerdir.
Eğil de kulak ver, bu sessiz yığın,
Bir vatan kalbinin attığı yerdir.
Bu ıssız, gölgesiz yolun sonunda,
Gördüğüm bu tümsek, Anadolu’nda,
İstiklal uğrunda, namus yolunda,
Can veren Mehmed’in yattığı yerdir.
Bu tümsek, koparken büyük zelzele,
Son vatan parçası geçerken ele,
Mehmed’in düşmanı boğuldu sele,
Mübarek kanını kattığı yerdir.
Düşün ki, hasrolan kan, kemik, etin
Yaptığı bu tümsek, amansız, çetin,
Bir harbin sonunda, bütün milletin,
Hürriyet zevkini tattığı yerdir.
NECMETTİN HALİL ONAN
***
ÖMRÜNE YAN KUZUM
Karanlık hayatı ışıklandıran
Tutuşmuş bir kalbin alevleridir;
Kızıllık görmeyen ufku andıran
Bir yürek bahtına yansa yeridir.
Vah o boş kalbe ki aşkı tatmadı!
Ah o tat, duydukça doyulmayan tat!
Yanmanın lezzeti, acının tadı;
Yerine başkası konulmayan tat!
Ömrüne yan kuzum, bir çift göz için
Canını o korla dağlamadınsa!
Bir güzel yüz için, bir tek söz için,
Bir tutam saç için ağlamadınsa!
NECMETTİN HALİL ONAN
***
MAZİDEKİ HATIRALAR
Son bağlar kopunca sevgililerden,
Kalbe, o hayâlin çıktığı yerden,
Şifasız kederler sızar nihayet.
Nihâyet, en yakın emellerin de
Zehirli rüzgârlar eser yerinde;
Gidenle beraber gider saadet.
Kırılmış bir kalbe son kalan yoldaş
Gizlice dökülen beş, on damla yaş,
Bir de yâd edilen hâtıralardır.
Çünkü her sevincin sonu kederde;
Saadet, sabaha karşı göklerde
Doğan bir yıldızın ömrü kadardır.
NECMETTİN HALİL ONAN
|
